Korkuyu Beklerken

Yılın yerleşik hayata geçme zamanları geldi artık, göçebe zamanlar bitti. Tatiller de paralar da suyunu çekti. Çekirdek çitleyip, televizyon izleme, kitaplıklarımızda stok sayımı yapma, şuursuzca yeni kitaplar almaya başlama, bi kaç ay sonra kitap fuarı olduğunu hatırlayıp aldıkların için biraz pişmanlık duyma, sonra da "olsun bunları fuara götürür imzalatırım" diyerek kendi kendini teselli etme, mp3 üne sonbahar, kış moduna uygun şarkılar yükleme, evin her tarafından fışkıran kavanozlara ve annene dehşet gözlerle bakma, hırkalarına ve ceketlerine göz kırpma... bunların hepsi Eylül'ün geldiğine delalet işte.

E madem Eylül geldi; ben de ilk iş olarak, gözümü kitaplığıma çevirdim elbette. Havadan mı bilmiyorum, bu aralar içimde okuma isteği arttı. Yazın çok okuyamadım, o açığı kapatmaya uğraşıyorum çılgınlar gibi sanki :)

Şu anda Oğuz Atayı'ın "Korkuyu Beklerken'ini yeni bitirdim. Aslında, bu kitabı önümüzdeki senenin başında okumayı planlıyordum; malum, Oğuz Atay'ın eserleri sayılı, hepsini bir çırpıda okuyup bitirmek istemiyorum. Ama sonra dedim ki kendime;"Amaaan Dilek sen de! Ülkenin durumu belli, bakalım yaşadığın kadar yaşayabilecek misin? Ya o kitapları okumadan başına bi hal gelirse?"... Bu şekilde kendimle yaptığım haklı hesaplaşmam neticesinde kitabı elime aldım ve sanki gerçekten başıma bi haller gelecek telaşıyla bir çırpıda bitirdim onu :) Üstelik cümlelere döne döne, sindire sindire okumama rağmen gerçekleştirdim bunu.  Bunun aksi mümkün olmuyor zaten. Çünkü bir sonraki cümle bir önceki cümleyi unutturacak diye baskı altında okuyorum ben Oğuz Atay'ın kitaplarını. Her bir cümlenin içinde ayrı birer hazine saklı sanki.

Oğuz Atay'ın okuduğum diğer kitapları için yaptığım yorumlarda da onu ne kadar sevdiğimden, ne kadar kendime yakın hissettiğimden bahsetmiştim. Bazen düşünürüm (ki bu bazenler genelde, bitirdiğim Oğuz Atay kitabını kapatıp, kapağından bana anlamlı bakışlar atan Atay'a hayran hayran baktığım anlardır); onunla aynı dönemlerde yaşayamamış olmak şans mı, şansızlık mıdır? diye, ama yanıtından tam olarak emin olamıyorum. Çünkü, eğer onunla aynı zamanlarda yaşasaydım kesinlikle ona aşık olurdum ve onun peşine düşerdim :) ve büyük bir ihtimalle de karşılık bulamadım diye kahrolurdum sonra :)  işte bu şans mıdır, şansızlık mıdır? bilemiyorum ya! Neyse; saçma bir yorum olmaya başladı bu, kitaptan bahsedeyim de toparlayım mevzuyu ben :)

Korkuyu Beklerken kitabı, Oğuz Atay'ın 8 adet öyküsünden oluşuyor.

1- Beyaz Mantolu Adam
2- Unutulan
3- Korkuyu Beklerken
4- Bir Mektup
5- Ne Evet Ne Hayır
6- Tahta At
7- Babama Mektup
8- Demiryolu Hikayecileri - Bir Rüya

Sayfa kıvırmak, kitap çizmek, karalamak adetim değildir. Yani ne bileyim, huylanırım, kitap eskisin ya da ona bir zarar gelsin istemem nedense; ama bu kitapta bazı cümlelerin altını çizdim, biraz o cümleleri daha fazla aklımda tutmak biraz da buraya aktarmak için yaptım bunu.

Cümlelere geçmeden önce, genel olarak bir yorum yapacak olursam; Atay'ın romanlarından aşina olduğumuz "tutunamayan" karakterleri anlattığı öykülerinden oluşuyor bu kitap. Yine romanlarında olduğu gibi bu öykülerde de, toplumun abuk subuk yapısıyla, en nezaketli tavrıyla inceden inceye dalga geçiyor Oğuz Atay ve bunu yaparken de beni benden alıyor işte :)

İşte beni benden alan cümlelerinden bazıları:

"Sokağa fırlamak, 'ona' gitmek için, öldürücü bir ümitsizliğe düşmek istedim. Kim bilir? Belki de, kendim için böyle kötü şeyler düşünmemi istersin diye söylüyorum bunları" (33)

"Üç evli sokağımı düşüncelerle geçtim, birden kapımın önünde buldum kendimi. Demek ki düşünmüşüm dedim. Çünkü, düşününce hep böyle olurdu."    ( 36)

"Bu 'demek ki'ler' beni her zaman rahatlatırdı" (37)

"Korktum. Çünkü 'demek ki' diyemiyeceğim bir yerlere gelmiştim" (37)

"Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor"    (37)

"İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz" (42)

"Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı!" (66)

Daha bir sürü altını çizdiğim cümle var bunlar gibi ama bu kadar yeter sanırım. Daha fazlasını başka bloglardaki yorumlarda da, sosyal ağlarda da bulabilirsiniz ama kitabı okumazsanız bu cümleleri sadece yüzeysel olarak algılarsınız haberiniz ola. Örneğin "Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor" cümlesini sadece dokunaklı bir cümle olarak görürsünüz, kitapta okursanız ise bu cümlenin altında yatan gerçek hazineye kavuşursunuz; çünkü, bu cümle dokunaklı olduğu kadar tebessüm ettirici bir cümle aynı zamanda, kitabı okumadan cümlelerin tadına varamazsınız inanın. Hepsi Oğuz Atay'ın "acıklı güldürü" cümleleri sonuçta :)

Bu kitabı da kaldırmaya elim gitmedi, açıp açıp çizdiğim cümlelere bakıyorum. He bir de Oğuz Atay'la bakışıyoruz işte :)