Kaçamak

Yılın bu zamanlarını hiç sevmiyorum. Ben muhasebeciyim. Bir muhasebeci için yıl, marttan hatta nisandan sonra başlar. Bu tarihlerden sonra da işleri anca yoluna koymuşken, bir bakıyorsun yıl bitivermiş. Hadi bakalım hooop sar başa tekrar. Bu kısır döngü her yıl böyle tekrarlanıyor ve ben bu durumu hiç sevmiyorum.

Şu anda, yapılması gereken banka, cari hesap mutabakatları, kur değerlemeleri, işlenmesi gereken fişler... hepsi ama hepsi birikmiş bir şekilde beni bekliyor. Peki, ben ne yapıyorum? Bir kaç gündür uğramadığım blogumla dertleşiyorum tabi ki. E napiyim özlüyorum ulenn seni! 

Gördün mü blogcuk? Aramızda mutabakat mektupları, tutmayan hesaplar, çarpraz kurlar olmasına rağmen yine seni düşünüp, bir yolunu bulup geldim yanına. Evet bunlar yüzünden bir kaç ay, fazla ilgilenemeyeceğim seninle ama ara ara bunaldıkça kaçar gelirim yine yanına, merak etme sen. Zaten yanına uğramayınca garip bir şekilde suçluluk hissediyorum. Böyle böyle, idare edeceğiz artık bir kaç ay ne yapalım? Sonra herşey çok güzel olacak!

Hele bir bahar gelsin bak; ben sana neler neler anlatacağım... Çiçekler açsın, kuşlar cıvıldasın, etraf mis gibi çim koksun bir de... (Ve lütfen, mümkünse bunlar hemen olsun!) O zaman gezmelere gideceğiz ve sana gittiğim yerleri, gördüğüm şeyleri anlatırım olur mu? Hiç bir yere gitmesem bile böyle güzel bir ortamda hayal gücüm zehir gibi çalışmaya başlar benim, sen merak etme hiç. Neler neler anlatırım o zaman, bir bilsen... 

Bu kasvetli ortamda ne anlatayım ki ben sana zaten? Bir yanda kış, kıyamet, kar, yağmur, çamur, soğuk, üşüyen hatta ölen insanlar; bir yandan kavga, kıyamet, aklını, şuurunu herşeyden önemlisi vicdanını kaybetmiş caniler... Oturup da bunları anlatayım da güzel canını mı sıkayım senin? 

Neyse boşver! Ben işimin başına gidiyorum, kur değerlemelerini bitirmem gerek. Sen de burada uslu uslu dur, emi!