Kahramanlığın, cesaretin, mertliğin, bilek gücünün ve vatan sevgisinin olduğu son savaştı belki Çanakkale savaşı. Günümüz savaşlarının aksine, düşünce, mantık, para, güç, galibiyet, mağlubiyet... bu kavramların hiç biri olmadı bu savaşta kahramanca savaşanlar için.
Belki hiç bir kavramı düşünmeye bile fırsatları olmadan cephenin ortasında buldular kendilerini çoğu. Savaşmak için değil, ölmek için oradaydılar zaten. Yokluk içinde, yiğitçe... romanlardaki, destanlardaki kahramanlar gibi, ama masumca savaştılar. Düşmanla ekmeğini paylaşacak kadar masumca... Sonunda da hepsi kendi kanlarıyla bu destanı yazdı ve birer gerçek kahraman oldular.
Seyit Onbaşı, Kınalı Hasan, Meçhul asker, Yahya çavuş ve onlar gibi binlerce kahraman... Hepsinin hikayeleri değil 100 yıl, 1000 yıl da geçse anlatılmaya davam edecek ve her zaman gururlu bir burukluk hissettirecek bizlere.
Fazıl Hüsnü Dağlarca'nın dediği gibi "Çanakkale, Türkiye Cumhuriyeti'nin önsözüdür..."
Eğer bu önsözü atlarsak biz, Cumhuriyeti yeteri kadar ve hak ettiği gibi anlayamayız. Çünkü; Çanakkale, Kurtuluş Savaşı'nı başlatacak güveni kendimizde bulma sebebiydi aynı zamanda. Türk olmakla gurur duymaya belki de bu savaşla başladık biz. Ve çok şükür ki hala bu topraklarda yaşıyoruz, hala Türküz ve hala bundan dolayı gururluyuz.
Dilek tüylerim diken diken oldu. Ne kadar güzel bir yazı bu. Tüm Çanakkale şehitlerinin ruhları şad olsun.
YanıtlaSilTeşekkür ederim canım benim. Amin...
YanıtlaSilruhları şad olsun.... soylenebilecek hiç bir söz yok.. tarifi yok...
YanıtlaSil100 yıldır anlatılanlar, söylenenler, yazılanlar... tüm bunlardaki kelimeleri birleştirsek de tam olarak anlatmak mümkün değil hislerimizi. Anmaktan, unutmamaktan ve minnet duymaktan başka birşey yapamıyoruz Gülincim.
YanıtlaSilay bak gittin mi oraya gördün mü anıtları çok etkileyici yaaa :)
YanıtlaSilGitmem mi? Anlatılmaz, yaşanır...
Sil