Özgecan

Kelimelerin düğümlendiği, cümlelerin kitlendiği bir noktadayım. Sabahtan beri kaç kez, bu korkunç olayla ilgili iki satır bişeyler karalayıp içimdeki zehiri akıtmayı denedim ama yapamadım. Boğazıma oturan o düğüm engel oldu yazmama.

Şu soruyu sordum kendime bir de; " Bu vahşeti yapanlara nasıl hitap edeceksin? Hangi sıfatı kullanacaksın onlar için." Kullanacağım kelimeyi o kadar iyi seçmeliydim ki bir daha onu kullanmamalıydım. Çok düşündüm ama bulamadım...

Hayatının baharında bir çiçeği vahşice solduran ve o çiçeğin ailesini ve sevdiklerini ömürleri boyunca kapkara zindanlara mahkum edenleri tanımlamak için hiç bir kelimeye kıyamadım ben.

Okumamaya, haberleri izlememeye çalıştım tüm gün. Ama olmadı. İşte gecenin bu vaktinde, hiç tanımadığım, benden kilometrelerce uzakta yaşayan o insanlar düştü aklıma. Ne yapıyorlar acaba? Nasıl dayanabiliyorlar kınalı kuzularının yaşadığı bu vahşeti düşünerek?

Sonra gözüm bir yoruma ilişti bir yerlerde,  "Herkesin içi rahat olsun, bu korkunç cinayeti işleyenlerin yanına kalmayacak, hapishanede onların cezası kesilecek" diyordu. Evet böyle diyordu. İlk başta içimde bir ferahlama olmadı desem yalan olur. Ama sonra böyle hissettiğim için kendime de ülkemdeki diğer insanlara da acıdım.

En çok, asla tahmin bile edemeyeceğimiz korkularla hayallerine, hayata veda eden Özgecan'a mı, kızının yaşadığı işkenceyi düşünerek hayatını devam ettirmek zorunda kalan anneye mi, yoksa adaletine güvenemediğim ülkemde alternatif adaletlerin olmasına şükrediyor olmamıza mı üzülüyorum işte bunu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey var o da, adalet ne şekilde yerini bulursa bulsun, annesinin Özgecan'a bir daha sarılamayacak olması. işte, asıl üzücü olan tam da bu!