Mis kokulu, güzel gülüşlü, pamuk kalpli annem... Böyle güldüğün fotoğraflarda o kadar ölümsüz duruyorsun ki; sanki karşımdasın ve "bi kahve yap da içelim kız" demişsin gibi.
Sana dair kelimeler, hem boğazımda hem de kalemimde düğümleniveriyor canım annem. Tam altı yıldır içimdeki sessiz hıçkırıklarda kayboluyorum böyle işte.
Anlatacak ne çok şey var oysa; Damla var her şeyden önemlisi, Sevim Damla... Görebilseydin, ömrüne ömür bile katabilirdi biliyor musun?
Acaba diyorum, kim bilir, belki de sen bizi yukarıdan bir yerlerden..?
Bilemiyorum, öyle de olsa ne farkeder, bu sana olan özlemimi değiştirmez ki, gittiğinden beri boğazıma yapışan düğümü çözemez ki...
Susuyorum, her zamanki gibi...hep susuyorum ve sadece seni sessizce özlüyorum, hem de çok...
(annemsiz 6.yıl)
