Bugün çalışmadım, evdeydim. İki hafta kadar vakit var ama yavaş yavaş toplanmalı. Damla'nın oyuncaklarıyla başladım işe, kırık dökük olanlar çöpe, -3 yaş olanlar eşe dosta, toplamaktan en çok sıkıldıklarım ve bir müddet görmek istemediklerim babaannesine, yeni eve gidecek olanlar da şeffaf kutulara... böyle güzel, hakkaniyetli bir paylaşım yaptım.
Taşınmak ne zormuş! İnsan nereden başlayacağını bilemiyor. Çok tuhaf ki, kiracı bir ailenin evladı olarak çok sık taşınmamıza rağmen bunu ancak şimdi daha net anlıyorum.
Bu zorluğu rahmetli annem hep anlatırdı ama ben olayın sadece duygusal boyutunu yaşardım. Geride kalan eski arkadaşlar ve eski anılar için hüzünlenirken tanışacağım yeni arkadaşlar edineceğim yeni çevre yeni deneyimler beni heyecanlandırırdı sadece. Taşınmanın, nakliyenin, mevcut eşyanın yeni eve sığıp sığmaması, zarar görmemesi, perdelerin halıların yeni evle uyumu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Tıpkı şu an Damla'nın olduğu gibi bihaberdim her şeyden... O da içinde oyun parkı olan bir evin heyecanını yaşıyor bu ara sadece hepsi bu.
Bugün onunla Cennet'e kadar yürüdüm. Letgo'dan tesadüfen iki sokak ötede oturan birinden aldığım baston pusetine oturtup, birlikte gezindik. Doğumdan sonra çalışmadığım ve onunla baş başa kaldığım zamanları tekrar yaşadım adeta. önce kanguruda, sonra pusette Küçükçekmece'yi sokak sokak, market market gezerdik beraber. O yeni doğmuş bebek kokusu geldi burnuma adeta, hüzünlendim biraz.
Ben 18 yaşındayken gelmiştik Küçükçekmece'ye. Annem, Ali ve ben... babam olmadan yeni bir başlangıçtı bizim için burası. özgürlük, sorumluluk, huzur, güven... gibi bir çok olguyu soktum hayatıma burada. Tam yirmi bir sene ...
Sonra evlendim, anneme yakın olmak istedim, ayrılmadım yine buradan, evlenmemden 3 ay sonra annem burayı hatta bu dünyayı ve hatta bizi bırakmış olsa da kötü bir şey düşünmedim, hissetmedim burayla ilgili. Düşünemem, hissedemem de. Çünkü annemi burada kaybetmiş olsam da onunla yaşadığım en güzel, en mutlu anları da burada biriktirmiştim. Belki de içimdeki hüzünün en çok bununla ilgisi vardır kim bilir...?
Taşınmak ne zormuş! İnsan nereden başlayacağını bilemiyor. Çok tuhaf ki, kiracı bir ailenin evladı olarak çok sık taşınmamıza rağmen bunu ancak şimdi daha net anlıyorum.
Bu zorluğu rahmetli annem hep anlatırdı ama ben olayın sadece duygusal boyutunu yaşardım. Geride kalan eski arkadaşlar ve eski anılar için hüzünlenirken tanışacağım yeni arkadaşlar edineceğim yeni çevre yeni deneyimler beni heyecanlandırırdı sadece. Taşınmanın, nakliyenin, mevcut eşyanın yeni eve sığıp sığmaması, zarar görmemesi, perdelerin halıların yeni evle uyumu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Tıpkı şu an Damla'nın olduğu gibi bihaberdim her şeyden... O da içinde oyun parkı olan bir evin heyecanını yaşıyor bu ara sadece hepsi bu.
Bugün onunla Cennet'e kadar yürüdüm. Letgo'dan tesadüfen iki sokak ötede oturan birinden aldığım baston pusetine oturtup, birlikte gezindik. Doğumdan sonra çalışmadığım ve onunla baş başa kaldığım zamanları tekrar yaşadım adeta. önce kanguruda, sonra pusette Küçükçekmece'yi sokak sokak, market market gezerdik beraber. O yeni doğmuş bebek kokusu geldi burnuma adeta, hüzünlendim biraz.
Ben 18 yaşındayken gelmiştik Küçükçekmece'ye. Annem, Ali ve ben... babam olmadan yeni bir başlangıçtı bizim için burası. özgürlük, sorumluluk, huzur, güven... gibi bir çok olguyu soktum hayatıma burada. Tam yirmi bir sene ...
Sonra evlendim, anneme yakın olmak istedim, ayrılmadım yine buradan, evlenmemden 3 ay sonra annem burayı hatta bu dünyayı ve hatta bizi bırakmış olsa da kötü bir şey düşünmedim, hissetmedim burayla ilgili. Düşünemem, hissedemem de. Çünkü annemi burada kaybetmiş olsam da onunla yaşadığım en güzel, en mutlu anları da burada biriktirmiştim. Belki de içimdeki hüzünün en çok bununla ilgisi vardır kim bilir...?
Neyse, hüznün yanı sıra güzel heyecanlar da taşıyorum hala, eskisi gibi. İnanıyorum ben, her şey çok güzel olacak. Tebdil-i mekandaki ferahlığı dibine kadar hissedebiliyorum şimdiden. Yeni evimizde çok güzel anılar biriktirmek için sabırsızlanıyorum.
17.07.2020
Küçükçekmece
Kokal gelsin Damla. Taşınmak zor ama.yerleştikten sonrası enfesssss... Kolay gelsin.
YanıtlaSilÖyle gerçekten teşekkürler
Sil6 senede 7 kere taşındığım için taşınmak bana zor gelmiyordu ama bu sene kızımdan sonra ilk kez taşındık ve toparlanma süreci değilse de yerleşme kısmı çok zor geldi. Evle ilgili bazı aksilikler de oldu. Tamam artık yerleştik diyene kadar 20 gün geçti :-) Umarım sen daha kolay halledersin işleri. Kolay gelsin :-)
YanıtlaSilvalla önce Damla'yı babanneye göndermekle işe başladım ki böyle olmasaydı taşınamazmışım. İkinci önemli adım da kullanmadığımız, unuttuğumuz veya çifter çifter olan her şeyi atmak ya da ihtiyacı olana vermek oldu. Sonrası da çorap söküğü gibi geldi. bir haftada toparlanıp taşındım :) tabi Damla eve dönünce taşındığımız ilk günden bile daha fazla dağıldık o ayrı :)
YanıtlaSil